فلسفه ی ندانستن؛ چگونه ما و مسئولین نظام اسلامی در یک جهان ایم؟
بسیاری اوقات فراموش می کنیم که اختلافات ما با
طرف مقابل کمترین ربطی با دانسته ها دارد؛ حال آنکه اختالافت بنیادین تاریخا و
غالبا بر سر خواسته ها هستند تا دانسته ها. بر اساس رویکرد پراگماتیستیک، منظور
این نیست که تفاوت خاصی میان دانستن و خواستن وجود دارد؛ بلکه "دانستن" روی دیگر
"خواستن" است و نه امری مستقل از آن. چه بسا این دانش-محوری به سبب تأثیرات مطالعه آثار
کلاسیک فلسفه یا فاجعانه تر از آن به سبب پیشینه فرهنگی و تجربه تاریخی ایرانیان
پیرامون مقولات معرفت و عمل باشد. برای روشن شدن موضوع به تحلیل چند مورد می پردایم. به عنوان مثال حتی حداد عادل هم "می
داند" که « همه در فرار از سبک زندگی اسلامی و هویت ملی با هم مسابقه گذاشته‌اند»
و می داند پس از سی و اندی سال از یک حکومت دینی شیعی امام زمانی در ایران «مظاهر
و ظواهر اسلامی و انقلابی بسیار اندک و ضعیف و در حکم النادر کالمعدوم است».
چرا ایرانیان سگ علیه سلام، حضرت پورنوگرافی و زنان لاابالی را دوست دارند؟
در حالی که «ایرانیان به طور متعارف روزی تنها 18 دقیقه مطالعه می کنند»، و «سانسور به فروپاشی زبان فارسی منجر می شود» ، و «مردم اعتمادشان را به کتاب از دست داده اند» خیلی سخت است که بگوییم فرهنگ در وضعیت مناسبی به سر می برد. چرا که می دانیم خیلی ها دارند به جای پارتی بازی و این حرفها، تند و تند به پارتی می روند و به نظر معاون وزارت ورزش و جوانان « برگزاری پارتی توسط جوانان ایرانی "بر خلاف فرهنگ ایرانی و عقل و منطق"» است. اما برخی از راه ساپورت پوشی زنان «لاابالی» در ایران به این نتیجه رسیده اند که اتفاقا «ریشه"اقتصاد" و چالش های» احمدی نژادانه آن «در همین ساپورت پوشی» و فرهنگ است، و چون وضع فرهنگ ساپورتیگ اخیرا به نحو فاجعانه ای بد و در همان حال نیازمند به درمان های انصار حزب الله-آنه شده است، بنابراین «اقتصاد» هم بد می شود دیگر.
بحران اسرائل و فلسطین؛ اختلاف ما با روشنفکران اسلامی
اخیرا آقای اکبر گنجی در برنامه افق (چالش غزه 4 اوت 2014) شدیدا و یک طرفه به سیاست های اسرائیل نقد وارد کرد بدون اینکه حتی برای یک بار نقدی را بر اقدامات حماس بپذیرد. رویکرد گنجی در قبال اسرائیل در ایران، شناخته شده و بسیار شایع است. یکی از شاخص ترین وجوه این رویکرد آن است که دائما فرضهای این منتقدان معطوف به دولت و ملت اسرائیل طرح می شود و فلسطینی ها مشمول هیچ فرضی در قضیه قرار نمی گیرند؛ یعنی مقصر اسرائیل است و فرض این است که اسرائیل چرا فلان کار را کرد و بهمان کار را نکرد. منظور از "فرض" در اینجا چیزی نیست جز بحث در باب یک طرف و ثابت گرفتن طرف دیگر یا خواهان تغییر شدن در سویی و ثبات در سویی دیگر که به وضوح سیاست یک بام و دو هوایی است. در اینجا مایلم چند فرض مغفول و معطل مانده را نسبت به موقعیت فلسطینی ها مطرح نمایم.
بیماری های افلاطونی عطا الله مهاجرانی
من اخیرا متوجه شدم عطا مهاجرانی شدیدا در اظهارات و تحلیل های خود از صفت "طبیعی" یا قیدهای آن رنج بسیار می برد. به نظر می رسد که او نیز دچار بیماری های افلاطونی رهبر پیشین انقلاب است. عطا مهاجرانی به عنوان فردی که نمی تواند در همین جمهوری اسلامی به حیات خود ادامه دهد، سعی داشت در برنامه پرگار بی بی سی در مورد خشونت های انقلاب، از سخنان تاریخی روح الله خمینی دفاع کند. موضوع سخنان خمینی است مورخ 27 مرداد 58 که در تاریخ ایران به مضمونی بسیار معروف و فراموش ناشدنی بدل شده.
چرا در ایران رشته فلسفه حذف می شود؟
اینجا، فلسفه در اختناق است؛ و اینجا فلسفه، در اختناق است. کار از رهبر جمهوری اسلامی و محمدرضا نقدی گذشته و حالا «احمد احمدی٬ دبیر کارگروه فلسفه شورای تحول و ارتقای علوم انسانی هم پیشنهادی مبنی بر حذف رشته فلسفه از مقطع کار‌شناسی مطرح کرده است.» باز هم پای شکسته علوم انسانی در ایران به میان آمد. یک معلمی داشتیم می گفت وقتی از علوم انسانی می ترسند، حتما این علوم در جامعه تأثیر دارند. البته من هم قبول دارم، ولی مهمتر اینه که چه تأثیری؟ احمدی گفته است: «دانشجوی مقطع کار‌شناسی رشته فلسفه بعد از اتمام چهار سال تحصیل نه می‌تواند معلم معارف شود و نه می‌تواند شغل مناسبی پیدا کند»، «او گفته به همین علت رشته فلسفه از این مقطع حذف خواهد شد.»
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)