درد عشقی کشیده ام که مپرس؛ دیفرامبی از جهان نیچه‌ای

درد عشقی کشیده ام که مپرس؛ دیفرامبی از جهان نیچه‌ای

تقدیم به گروه موسیقی اوهام

درد عشقی چنان خسته ترین خاطرۀ هویت زبانی

از تفسیر سادیستی پیرترین شاعر آفریده ای که مپرس

-: بارها گفته ام با من سخن مگو، مباد شهود زائل شود

من در دفتر شعر، گفتگوی کیهانها را پی گرفته ام

زهر هجریّ و شوکران شهنشهی خورانیدم و گفت:

انسان نابالغ کنون به تقویم قمری شود اعدام

در تفسیر "بهتر بود فرستاده زودتر آواره می شد"

قانونا حغ مطلغ تویی، از مشروطه به بعد، چه مپرسی

که مرداد و بهمن و خردادند امشاسپندان تیر خوردۀ تقوهیم های شکستۀ ما

ای شمع خار خلیده گریان بخواب تا نانوشته ماند تاریخ مغلوبان

"گشته ام همه عمر در جهان از پی(...") کار"گری می گفت

"جاودانگی؟"، سنگین ترین انعکاس آخرین ققنوس، بر جهان پساگیلگمشی در افکند

لغزش نیلوفرانۀ نخستین آزیت صبحگاهی را، در دورترین مرداب قلب بودا؛ "حقیقت رنج"

"اینهمه رنج در جهان بهر چیست، اغراق تا می توان ساخت"، گفتمش

"آنگاه روشنفکران را آفریده ام بسان اخگران قطبی خویش"، رنج گفت

آنسان دلبری به موهنات مستی در سومنات سرکوبیدگان شما آفریده ام

تا به انفراد مهذب از دست شما نمی رویم و حافظۀ مان اتاقی است در نگشوده

کلید کاتب در محراب گم کرده، در ته چشمان معشوق زنگ خورده، به شاعر غائب سپرده،

یا خود امیرزادۀ سرخ مغولی با خود به گذشته ها برده، بازگشته سرخورده، سَرتَر خورده

هرآنچ به گوش خود از دهانش بارها مکاتبات مورخانه ای نوشته ایم که هیچ اگر نوشته بودیم بهتر بود اما چه شد ننوشتیم هنوز نامکتشف است

دروغهایی شنیده ای، معترفم همواره بی اجبار، هرچند هنوز خسته نیی از شنیدن مپرس

سوی من بیا و لبم مدوز به لب شاعر لب سوخته که "این نیز بگذرد"

حسنک حوّا و فرخی آدم بود، آزادی سیب و ما شیطانیم

تا خاطرات اسلیمی جهان همه‌سانسوری را نگوییم نخواهیم مرد

لب معادن ملی کجا و سودای لعل کو، ای عریانگران طاهر

به چشم‌بادامی های ریزنقش و سپیدان قامت بلند شمالی

آنجا چنان مجمع البحرینی پیش‌فروخته ایم که ببین

اما هیچ نقطۀ سپید کو، یا خاکستری، یا... گفتی سیاه می بینی؟

چون کور گشته ای دگر مپرس "کو"

بی تو، باز هم بی تو در سلول خویش ننگینت ساخته ام،

چه توهین دشواری افسوس که نمی شنوی، می شنوی؟ دشوارتر باش

رنجها کشی و لذت بری از عاشق دیگرآزار خویش تا هرگز مگویی کس را که "من هم!"

همچو حافظ کجا چنین دگرباش دیده ای، دشمن به راه و جهان سراسر سیاه و آه مظلومان براه و به خواب رفته همه غیرت تبار شاه و جهانگشایی هفتمین زمانه بدراند بنیاد هستی انسان چو کاه و، در راه خودآزاری تو با خدای به تعطیلات رفته از ترس استیضاح و عصر دموکراسی های ورشکستۀ راه راه و عالیجنابان خاکستر در خانۀ اشباح و، با شب تیره همی گردیم گرد چوب رخت تا بیابیم قبای ژندۀ خود را بر کجای این شب تیره که روز سرد است

از عقده ناگشودۀ شما ای منجیان ویرانگر، ما چرا ز خویش کنیم توبه تا نجات ویرانگرتان زندیق مان خواند

"معشوق همجنس از آب درآمده"، روی دیگر "عاشق هراس‌فکن" ست

هر دو را به ازل پیر کرده ایم، شما را مومیا