"زندگی دسته‌ی بی پایانی از بدبختی هاست، که تنها پیام های بازرگانی کوتاهی از خوسبختی داره." راستی از این بیشتر؟ اگر نه، باید نوشت، ددپول یک نگارش فراگیر فلسفی بود که می توانم بارها آنرا بخوانم، و پیش از هر چیز مرا به یاد دیدگاهِ کِربی فرگوسن درباره ریمیکس می اندازد. هنوز در اندیشه‌ی پاددستگاهیکِ پوینت برِک، نسکِ تازه‌یِ 2105، و هم‌خوانی آن با نسک 1991 با بازی کیانو ریوز بودم، که ددپولِ تیم میلر دوست‌داشتنی آمد. اما این نگارش نه ابرقهرمانی که پادقهرمانی در برابر همه مرزکشی‌هایِ ماروِلی، در چارچوب سینماییک، تا جایی که یادآورد باشگاه مشت زنی/ فایت کلاب است، بی همتاست. رایان رینولدز، که نه نینجاست نه سامورای و نه کاوبوی و همزمان هر سه هم هست، باید به تنهایی دو سویه‌یِ «تایلر داردن» را، همچون بِرَد پیت [در اینجا همچون ددپول] و نیز همچون ریچارد نورتونِ داستن‌سرا [در اینجا همچون وِید ویلسون]، که نخستین ترافرازندگی دومین است، بازی می کرد. نباید با مزخرفات فرویدی، وِنِسا را همچون سوژه‌یِ اید و فرانسیس را همچون پدرسالاریِ سوپراگو برنمود، و درهمتنیدگی ناسازواره‌های زشتی و جاودانگی را در یک خوانش ایگوییک پررنگ ساخت، هرچند حتی کلاسِس، این غول آهنی با ته لهجه‌ی روسی، هم می گه منتظر بوده «بچه بازی» درآوردن ددپول رو ببینه! -او و نِگاسونیک نماینده جهان‌بینیِ پیشین و سودآورِ کمیک استریپ اند- اما باید فراتر رفت تا نیش‌خندهای زهرآورِ نیچه‌ای را نوشید.
نسبت به مورچه‌مَرد/ اَنت‌من، ددپول یک جهش بسیار بزرگ است با جسارتی چند برابر بیشتر. بویژه که ما را از جدیتِ باشکوه و به همان اندازه خستگی‌آورِ گرگ‌نما/ وُلوِرین [در صحنه پایانی هم هنوز هجوی تمام عیار بر هیو جکمن است، با این ایده که من نباید نسخه فروترِ تو باشم] می رهاند. پادقهرمانی که همچون گیلگمش راهش را از پوچی مرگ، در اینجا سرطان، می آغازد. با رتوریکِ دانش‌نامه‌ایکِ ددپول به ترانه‌ها و فیلم‌ها و آیرونی‌های بسیار دیگر، یک پادقهرمان هنوز می تواند به سادگی از «کون» سخن گوید و چه چیزی از این مهمتر! افزوده اینکه کونِ خودش هم پاره شود، تا کون‌پارگی را زیرزدایی و از «کون» بازْوالایی‌زدایی نماید.
اما «وِنِسا» با موهای مشکی، "هر بار که می بینمش انگار نخستین بارِ که می بینمش،" نمادِ زنِ شرقی، هرگز یک بلوند کودن نیست، نامِ لاتینِ «نوعِ پروانه» بوده و سپس جاناتان سوئیفت از آن در یک شعر سود می برَد. این نام نیز در چِمِ «دست‌آموزِ ایشتر» است، این زن‌خدایِ بابِلی که در افسانه‌ی عمو گیلگمش با او و اِنکیدو کین می ورزد و موتور پیشروی داستان تا زمان مرگِ دایی اِنکید پشمالوی خودمون و سپس هم از خط داستان ناپدید می شه! زنی که خودش اعتراف می کند «جنده» است و آن را تاریشه هایِ فرویدیِ تجاوز در کودکی پی می گیرد، [همه این اعترافات با دوپهلویی آیرونیک آشکار می شوند] و چه دلبری بهتر از او در زیبایی شناسیِ ددپولی؟! دِد که می خواهد «خود واقعیت را بشناسد» البته واقعیت سکس را و نه نسکهای «هالیوودی»اش رو یک فرصتِ نفس تازه کردن در زَدآهنگِ تندِ داستان را می یابد، و این یک سال تمام سکس کردن است! "دیوونگیت به دیوونگی من میخوره." اینجا، همه‌یِ نشانه های خوب سرخ هستند، از حلقه ازدواجِ ونسا تا مغز تلاشیده‌ی دُژمانان!
و پایان‌بندیِ بس بسیار شگفت دِد با بوسه‌ای همراهِ بازسازی وَم از جورج مایکلِ جاودانه! و "کیه که عاشقِ یه پایانِ خوش نباشه!" هر چند گزاره‌ای نادِدپولی است، و در قواره یک دِدپول ناامیدساز است، اما به کلیتِ کار می ارزد، که مرا یاد بازیِ دو بُعدیِ شَنک می اندازد که بسیار به دِدپول نزدیک است... و می شناساند که نباید بسیار هم جدی‌اش گرفت.
