"محمد نهاونديان، رييس دفتر رييس‌جمهوري گفت: مبارزه با رانت بايد به
خواستي عمومي بدل شود تا بتوانيم اين پديده شوم اقتصادي را ريشه‌كن كنيم." آیا این خود خواستی غیرعمومی نیست؟ اگر خواستی عمومی است، چرا باید از دهان یک مقام سیاسی خارج شود؟ خواست عمومی چیست؟ آیا می توان خواست عمومی را با سیاست در عموم ساخت؟ اگر می توان، چرا تا به حال مبارزه با رانت را به خواست عمومی بدل نکرده اید؟ اگر هم خواست عمومی امری مربوط به حوزه عمومی است، دیگر چرا باید یک مقام سیاسی درباره آن نسخه بپیچد و غیر عمومی اش سازد؟ شاید منظور همان «عدم امکان مبارزه با رانت» است؟ به نظر می رسد همین مورد آخری باشد، که در این صورت خودمان آن را می دانستیم. "سازمان‌هاي مردم‌نهاد بايد براي رانت‌زدايي در كشور ساماندهي شده و زمينه هدايت اجتماعي را در اين بخش فراهم كنند،" اما اگر سازمان های مردم نهاد وجود داشتند، روند موجود شدن آنها خودبخود سیاست رانتی را حذف می کرد. اگر مجلسی واقعا متغیر الاعضا وجود داشت، روند انتخابات آزاد بود، نظارت استصوابی وجود نداشت، و نمایندگان واقعا نماینده رأی دهندگان بودند که یک اقتصاد رانتی پا نمی گرفت. مشکل این است که چنین نهادهای عمومیی زیر بار وجود سنگین‌گذار نهادهای سیاسی یا بسیار ضعیفند و یا اصلن وجود ندارد، چر که اقتصاد رانتی یک اقتصاد دولتی فراگیر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر