"نشان" دادن چه چیزی را نشان می دهد؟

وقتی سخن می گوییم که دیگر مرده ایم، پس چرا فقط وقتی سخن می گوییم که دیگر مرده ایم؟ پس از اظهارات محمدرضا رحیمی مبنی بر واسطه قرار دادن جابر ابدالی در پرداخت مبلغ ناچیزی، که مجموعا یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان ناقبل می شود، از چک بانکی خودش به ۱۷۰ کاندیدای مورد نظر دولت در انتخابات مجلس هشتم؛ نجات‌الله ابراهیمیان، سخنگوی شورای نگهبان، از جانب نهاد مطلوبش گفت آن نهاد ناموجود "در صورت اثبات مدعای رحیمی، به عنوان شورای نگهبان، هنگام انتخابات واکنش شایسته نشان خواهد داد." واقعا اگر ادعای رحیمی اثبات شود فقط شورای نگهبان مقید به زمان انتخابات احتمالا شاید گاهی واکنش، آنهم از نوع لاجرم سزاوار آن را "نشان" خواه داد؟ مگر تظاهرات است؟ به چه کسی؟ به رشوه گیران؟ اگر اثبات شود؟ چگونه اثباتی در خور آن نهاد است؟ چرا باید اثبات شود؟ اساسا یعنی یک صد و هفتاد نفر گردن کلفت با کلی رابطه چرا باید بگذارند اتهام رشوه گیری شان اثبات گردد؟ اصلا کی شده که بگذارند؟ مگر دست و پا ندارند؟ مگر با رأی مردم نماینده شده اند؟ مثلا شاید برای اینکه شورای نگهبان به فکر فرو رود که
چطور یک صد و هفتاد نفر نماینده مورد تأییدش باعث سرافکندگی نظارت استصوابی آن دستگاه درب و داغان شده اند؟ بعد چطور منافع شورای نگهبان اساسا نگهبانیت خود را در عین شوراییتش مشروع نماید؟ اصلا توافق منافع می طلبد که شورای نگهبان نگذارد که چنین شود، آخر خیلی بد می شود! هر چه باشد همانطور که خود آن شورای نگهبانِ آنها نیز گفته که "نشان" دادن خیلی برایش مهم است، پس واقعا تمام تلاشش را در راستای "نشان" ن/دادن نشان خواهد ن/داد.