فریاد کشیدن بخشی از پیام رئیس جمهور است

هر زمان روحانی فریاد می کشد، بیش از زمانی که با خونسردی از عمل به شعارهای انتخاباتی اش طفره می رود، احمدی نژاد را تداعی می کند. احمدی نژاد هم در سفرهای استانی هنگام سخنرانی برای مردم صدایش را بالا می برد. حسن روحانی فریاد می کشد "دنیا و گروه ۱+۵، مجلس نمایندگان آمریکا، سنا، رئیس جمهور و دولت آمریکا و همه بدانند در این توافق اگر پایان تحریم نباشد، توافقی نخواهد بود،" خوب اگر واقعا این طور باشد، چرا باید این همه صدایاتان را از پشت بلندگو بالا ببرید؟ ما که می شنویم، شما هم اگر صدای خودتان را بشنوید بد نیست. او فریاد می کشد "سنا و مجلس نمایندگان آمریکا نیستند، طرف ایران مجموعه‌ای به نام گروه ۱+۵ هستند،" مشخص نیست منظورش کدام است: بهتر است باشد، باید باشد یا فقط هست؟ چون اگر هست، گفتنش با داد و فریاد چه چیزی بیش از بیان متعارف بدون داد و فریاد پیام را قرار است القاء نماید؟ این نشان می دهد فریاد کشیدن و طرز بیان خشمگینانه، خود بخشی از پیام رئیس جمهور است، احتمالا به مخاطب داخلی؛ همانطور که محتوا و فرم یکی هستند، و من هرگز نمی خواهم بیان هیستریک این رئیس را از محتوای سخنش جدا کنم، اما، عدم اعتماد بنفس یا ضعف طرف مذاکره کننده را، نسبت به خودش یا تصویری که علی رغم خواستش برای نشان دادن، در بخش یا بخش هایی از روند کلی توافقات نشان می دهد.