شاید برخی به علل کهولت سن با مفهوم کالری، انرژی و توان آشنایی زدایی شده باشند که هرچند، گاه برای سرودن شعر لازم است، اما به چیزی غیر از شعر تواند منجر خواهد شدن. احمد جنتی، خطیب نماز جمعه تهران، گفت "ممکن است زمانی فرا برسد که ما روزی دو وعده غذا بخوریم؛ چه اشکالی دارد حتی اگر شرایط بدتر شود ما روزی یک وعده غذا بخوریم." این سخن چند اشکال خیلی فرعی دارد؛ اولا تا ما که باشیم، چه بدن و بنیه و تاریخ تنانه ای داشته باشیم، خیلی فرق می کند که به چه تعداد وعده نیاز داشته باشیم. دوم اینکه وعده غذا یک ذات مشخصی ندارد که بشود برای همه آن را تعیین نمود، بنابراین وعده غذا دچار ابهام سیاست شناختی لازم جهت آلزامیر ایشان هست؛ اما اینها موجب نمی شود که اینم پرسش فراموش گردد که چه وعده ای؟ خاویار یا آب دوغ خیار؟ سوم اینکه مصرف وعده های
غذا در تولید کار بشری ضروری است، ولی در کشوری که خصوصا شخصی کاری نمی کند عجیب نیست که خود اصلن وعده غذا نداشته باشد، اما نسخه نویسی برای دیگران کمی کلی نگری مخاطره ناک دارد. جنتی که از تعبیر "گرسنگی خوردن" استفاده کرد، گفت "بی‌خود حرف مفت نزنند؛ من می‌گویم که ممکن است در مسیر مقاومت کار به جایی برسد که سختی‌ها را تحمل کنیم". البته گاهی سختی ها ما را تحمل می کنند، ولی برای اینکه با خود حرف مفت بزنیم، می شود گفت اساسا دیگر مقاومتی وجود ندارد مگر در برابر حفظ قدرت شما.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر